Aktualności

Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2018 r. Sąd Okręgowy w Rzeszowie oddalił wytoczone przeciwko Klientowi kancelarii powództwo o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego, przyjmując za zasadną w całości argumentację prezentowaną przez adwokatów i radców prawnych naszej kancelarii. W przedmiotowej sprawie tytuł wykonawczy stanowiła zawarta w 2014 r. ugoda sądowa, na podstawie której gmina zobowiązała się do przeniesienia na rzecz reprezentowanej przez kancelarię Spółki własności nieruchomości za uzgodnionym w ugodzie wynagrodzeniem o wartości około 1 mln złotych. Ugoda została zawarta celem uregulowania stanu własnościowego nieruchomości w związku z przekroczeniem granic gruntów w toku realizacji inwestycji budowlanej.

Sąd I instancji w całości zaaprobował argumentację, iż w przedmiotowej sprawie zachodził przypadek realizacji roszczeń cywilnoprawnych wynikających z art. 231 k.c., a zatem przypadek, w którym nie znajdują wprost zastosowania przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami, regulujące kwestie zbywania nieruchomości stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego.

Wyrok jest nieprawomocny, kancelaria oczekuje na jego pisemne uzasadnienie.

Wyrokiem z dnia 29 listopada 2018 r. Sąd Apelacyjny w Rzeszowie zaaprobował w całości stanowisko adwokat Małgorzaty Wojciechowskiej, która argumentowała przed Sądem drugiej instancji iż gmina, która zawarła z inwestorem umowę o budowę drogi, na podstawie art. 16 ustawy o drogach publicznych, nie ma prawa żądać od inwestora zwrotu odszkodowania o wartości ok 800.000 zł., które gmina wypłaciła na rzecz banku w związku z wygaszeniem hipotek obciążających prawo własności nieruchomości przejętych pod drogi publiczne, mimo że w umowie inwestor niejako „z góry” zrzekł się odszkodowania za odjęcie mu prawa własności, w związku z realizacją drogi publicznej na podstawie ZRID.

Orzeczenie to jest istotne dla wszystkich deweloperów, którzy w zaufaniu do podmiotów publicznych i samorządowych, jako strony umowy podpisali zobowiązania, na podstawie których zrzekli się wszelkich odszkodowań za przejęte nieruchomości, stanowiące wcześniej ich własność.

Niniejszy wyrok jest prawomocny. Kancelaria oczekuje na pisemne uzasadnienie wyroku. O jego szczegółach będziemy informować na łamach aktualności w terminie późniejszym.

The Appeal Court in Lublin has dismissed a defendant's appeal against a court of first instance ordering to pay an amount of over PLN 140,000.00 to the law firm's Client. The plaintiff, represented in the case by the law firm's attorney and legal counsel, asserted the payment of an amount equivalent to a contractual penalty which was groundlessly deducted by the defendant from the remuneration due to the law firm's Client for civil works performed.

The law firm’s lawyers had presented the arguments during the appeal proceedings that were subsequently recognised by the Court of second instance.

The Court of second instance, in the issued judgement, has dismissed the appeal, considering it to be unsubstantiated. The Appeal Court in Lublin pointed out that the defendant's actions consisting in accrual of contractual penalties, and then deducting them from the remuneration due to the law firm's Client, are incomprehensible in view of the fact that all civil works were carried out in compliance with the contract between the parties. 

A verdict in this case is binding.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie oddalił powództwo wytoczone przeciwko Klientowi kancelarii o przyjęcie w poczet członków spółdzielni i zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli. Podstawę dochodzonych przez stronę powodową roszczeń stanowił art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych.

Sąd Okręgowy w całości podzielił pogląd prawny prezentowany w toku postępowania przez prawników kancelarii, zgodnie z którym zachowanie roszczenia o zawarcie umowy o ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego wymaga od uprawnionego złożenia deklaracji członkowskiej wraz z pisemnym zapewnieniem o gotowości do zawarcia umowy w terminie wynikającym z art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych. Zważywszy, że powódka swojego obowiązku w ustawowym terminie nie dopełniła, Sąd orzekający uznał, że jej roszczenie wygasło.

Wyrok w niniejszej sprawie nie jest pracowmocny. 

W postanowieniu z dnia 10 maja 2018 r., wydanym w sprawie sygn. akt II PK 319/17 Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż określenie zakresu zakazu konkurencji dotyczącego byłego pracownika powinno być na tyle precyzyjne, by pozwalało uniknąć wątpliwości czy były pracownik związany jest zakazem konkurencji tylko w tej dziedzinie działalności pracodawcy, w której posiada szczególnie ważne informacje, czy też zobowiązany jest do powstrzymania się od konkurencji we wszelkich sferach aktywności byłego pracodawcy.

Jednocześnie Sąd Najwyższy podkreślił, że w sytuacji, gdy ustanowiony w umowie zakaz ma dotyczyć podejmowania działalności konkurencyjnej jedynie na określonym terytorium działania pracodawcy, nie można dokonywać wykładni rozszerzającej tak określonej treści umowy nawet w przypadku zmiany podmiotu zatrudniającego.

Odnosząc się do dyspozycji art. 101² § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2018 poz. 917) Sąd Najwyższy podkreślił bowiem, iż zakaz konkurencji ustanawiany jest w interesie pracodawcy, niemniej jednak nie można przy jego kształtowaniu pomijać czynnika polegającego na ochronie pracownika przed nieuzasadnionym ograniczaniem jego wolności w zakresie podejmowanego zatrudnienia.